وقتی من ...

3 ساله که بودم فکر می کردم پدرم هر کاری رو می تونه انجام بده.

5 ساله که شدم، فکر کردم پدرم خیلی چیزهارو می دونه.

6 ساله که شدم، فکر کردم پدر من از همه ی پدرها باهوش تره.

8 ساله که شدم، با خودم گفتم همه چیز رو هم نمی دونه.

10 ساله که شدم، با خودم گفتم اون موقع ها که پدرم بچه بوده همه چیز با الان فرق داشته.

12 ساله که شدم، گفتم خُب طبیعیه پدرم هیچی در این مورد نمیدونه، دیگه پیرتر از اونه که دوران بچگیش یادش بیاد.

14 ساله که شدم، گفتم زیاد حرف های پدرمو تحویل نگیرم، اون خیلی قدیمیه!

16 ساله که شدم، دیدم خیلی نصیحتم می کنه، گفتم باز اون گوش مفت گیر آورده.

18 ساله که شدم، وای خدای من! باز به رفتار و گفتار و لباس پوشیدنم گیر داده.

20 ساله که شدم، پناه بر خدا! بابام به طرز مأیوس کننده ای از رده خارجه.

25 ساله که شدم، دیدم باید ازش بپرسم، چون چیزها زیادی دربارۀ این موضوع میدونه.

30 ساله که شدم، به خودم گفتم بد نیست از پدرم نظرش رو درمورد این مسئله بپرسم، هرچی باشه چندتا پیراهن از من بیشتر پاره کرده و خل تجربه داره.

40 ساله که شدم، مونده بودم پدرم چطوری از پس این همه مشکلات و کارها بر میاد؟! چقدر عاقل و با تجربه است.

.

.

.

50 ساله که شدم... حاظر بودم همه چیزم رو بدم که پدرم برگرده تا من بتونم باهاش دوباره حرف بزنم، درددل کنم، مشورت کنم و ازش چیزهای بیشتری یاد بگیرم... اما افسوس که قدرشو ندونستم...

و حالا حرف من به تو دوست عزیز اینه که اگه پدرت زنده است قدرشو بیشتر بدون.

پُرکارترین، زحمتکش ترین،بی ادّعا و بی توقع ترین

فرد خانواده، «پدر» است.

«فرانتس فانون»

روزی یکی از بازیگران معروف آمریکایی به انیشتین نامه ای نوشت و گفت:

فکرش را بکن که اگر من و تو با هم ازدواج کنیم، با زیبایی من و باهوشی تو چه بچه هایی خواهیم داشت!

انیشتین در جواب این نامه گفت:

البته این یک طرف سکه است. تو فکر کن طرف سکه برگردد و عکس آن اتفاق بیفتد، آن وقت چه رسوایی بزرگی در دنیا رخ می دهد.

حالا جینو یک معلم بی سواد بود او تازه فهمیده بود کسی که زیاد می نویسد بیشتر یاد می گیرد و دستخط بهتری هم پیدا می کند. حالا آقای معلم بعد از این همه سال تازه مجبور شده است دوباره از اول درس بخواند. حالا او کلاس اول است.

منبع: تبیان